ڪنهن ڪَوِيءَ جي حسين ڏات آهي،
سونهن تنهنجي ته ڪائنات آهي.
چنڊ ڀي ٿو ڪري چٿر مون تي،
تون نه آهين چوڏهين جي رات آهي.
مان مري ڀي نه ميان! مُئو آهيان،
عشق مون کي ڏِني حيات آهي.
هاڻي شايد ملي نه سگهنداسين،
آخري پنهنجي مُلاقات آهي.
وڃ نه ’بابر‘ کي تون ڇڏي هيڪل!
تَرس محبوب! اڃا ته رات آهي.
***