زمانا! هي ڪهڙو غضب ٿي ويو آ؟
جُدائي ۾ سنگم جذب ٿي ويو آ!
اُٿي اوچتو، روئيندو ويو هليو هو!
الئه ڇا رُسڻ جو سَبب ٿي ويو آ؟
ائين دل ٽُٽس جو خبر ئي نه پئي ڪا،
سَڙيل اوچتو ڄڻ بَلب ٿي ويو آ!
مون سمجهيو آ، هُن جي رسڻ مان ئي اڪثر،
مون کان منهنجو ناراض رَب ٿي ويو آ.
نه جنهن کي به ڌرتيءَ سان آ پيار ’بابر‘!
اُهو عمر ڀر بي سَبب ٿي ويو آ.
***