ڪِٿي مون کي منهنجا نه سمجهي سگهيا،
نه پنهنجا به پنهنجا ئي بڻجي سگهيا!
جئين اُڀ تارن سان آهي ڀَريل،
ايڏا درد دل ۾ ئي ڀَرجي سگهيا!
پَري مون کان هوندي به واقف هُيا؛
مگر ڪين ويجها به سمجهي سگهيا!
بيان کان مٿي آهه اڄ بيوسي؛
جو ڳوڙها به پنهنجا نه اُگهجي سگهيا!
ڏُکايل اندر ۾ آ ’بابر‘ گهڻو،
تڏهن نيڻ هُن جا نه ڀَرجي سگهيا!
***