رات هُن سان رهان، چنڊ جو خيال آ،
کيس ويجهو ڏسان، چنڊ جو خيال آ.
سُونهن هُن جي سراپا ڏِٺم نُور آ،
انگ انگ مان چُمان، چنڊ جو خيال آ.
جيڪو ڌرتيءَ کي دردن کان آجو ڪري،
مان اُهو ٿي پوان، چنڊ جو خيال آ.
پيٽ هُن جو، جي ڀَرجي ايئن ٿيڻ سان،
بُک ۾ ماني ٿيان، چنڊ جو خيال آ.
هن کي آٿت ملي گر ائين ڀي ڪيان،
عڪسِ محبوب ٿيان، چنڊ جو خيال آ.
ڇو غريبن جي لاءِ رُڳو اَذيتون؟
سُور سڀ مان سَهان، چنڊ جو خيال آ.
هي حياتي گهڻي ئي ٿي سونهين هِتي،
موٽ ۾ مان مران، چنڊ جو خيال آ.
غم سُڀاڻي متان، هن کي ’بابر‘ ملن،
اَڄ کي روڪي ڇڏيان، چنڊ جو خيال آ.
***