مان هميشه رهيس تنهنجي ئي سار ۾.
پوءِ به شامل نه ٿيس مان سندءِ پيار ۾.
ڪيئن ڀاڪُر ڀَري مان مِلان توسان ها،
ڇو ته نفرت هُئي تنهنجي کيڪار ۾!
ڏُکّ مون کي ڏئي سُکّ سارا کَڻو،
ڪَسّ مون کي ذري ناهي واپار ۾.
توڙي ڪُسندو رهيس پو به کِلندو رهيس،
ڇا ته آهي مزو، يار جي وار ۾!
ڪيترا ماڻهو ماري ٿَڪو پر نه آ،
موت ظالم اڃا ساڳي رفتار ۾!
مان جو هر ڪنهن سان مُرڪي ٿو ’بابر‘ ملان،
تنهن ڪري مان بُرو آهيان سنسار ۾!
***