سفر درد جو ڇا هي رهندو سدائين؟
اڃا روح ڀوڳيندو هي ڪيستائين؟
مري ٿا وڃن ٽهڪ منهنجي اندر ۾،
پُڄن ڪين ٿا هاءِ! ڇو چَپن تائين.
تنهنجا درد سڀئي سهيڙي کنيا ٿم،
تون وِسري نه آهين متان ايئن ڀائين!
تون ايندين ته منهنجا وڌي ساهه پوندا،
تنهنجي وَس آهن اگر تون وڌائين.
هليو اڌ ئي رات جو ويو آ ’بابر‘،
نه ترسيو مونسان چنڊ اَڄ دير تائين.
***