جنهن وقت تو هُئي ڦيري، پنهنجي نگاهه سانئڻ!
اُن ويل ئي اندر ۾، ٿي ويس تباهه سانئڻ!
تو ساڻ سڀ اُجالا، اُڏري هليا ويا هئا،
مون وٽ وئي هُئي رهجي، ليڪن اُونداهه سانئڻ!
تو ئي چيو هو: ”جئيڻ ۽ مرڻ گڏ آ پنهنجو“،
ڪاڏي وئي اُها اڄ، تنهنجي صلاح سانئڻ!
مون کي ته تون رُسائي هر پل ڇڏين ٿي ليڪن،
پوءِ ڇا ڪندين رُسي جي، وڃئي الله سانئڻ!
ڇو دل جلائي منهنجي، تو آ ڇڏي او مٺڙي؟
ڏيئي وجود کي ڇڏ، بهتر آ باهه سانئڻ!
تون جو رُسي وئي آن، ’بابر‘ کان عمر ڀر لئه،
منهنجا ثواب سڀئي، ٿي ويا گُناهه سانئڻ.
***