منهنجي ٻانُهن ۾ تنهنجون ئي ٻانهون هُيون،
پيار! ارپيون انوکيون تو راهون هُيون.
هر نظارو اکين کي وڻڻ هو لڳو،
تنهنجون جاتي به پُهتيون نگاهون هيون.
بي رحم موت پوءِ به ماري ويَو،
زندگي ڪيتريون ڪيون دانهون هيون.
ماڳ تي سو ڪڏهن ڀي نه پهچي سگهيو،
جنهن به دل جون نه ورتيون صلاحون هيون.
پيار ئي مون کان سڀ ڪجهه کسي هو وتو،
پيار ئي مون کي ارپيون پناهون هيون.
***