اسان جي وفا کي نه سمجهي سگهيو ڪو،
قلب جي سخا کي نه سمجهي سگهيو ڪو.
اُداسين ۾ ڀي مُرڪندا ئي رهياسين،
اسان جي ادا کي نه سمجهي سگهيو ڪو.
پري کان ڏسي هر ڪو هليو وَيو ۽،
اکين جي خلا کي نه سمجهي سگهيو ڪو.
صديون گڏ رهي ڀي رهيو چنڊ هيڪل،
الا! اِن سزا کي نه سمجهي سگهيو ڪو.
اکين ئي اکين ۾ ڪئي سين پئي ’بابر‘!
مگر التجا کي نه سمجهي سگهيو ڪو.
***