وساريان اُهي ڪيئن مان راتيون سڄڻ!
پراٺن جي لئه شهر ڏي پنڌ هلڻ!
اهو ڪيڏو پيارو هُئو يار منظر،
”پي ايم سي“ اڳيان خوب رڙيون ڪرڻ!
اهو هر ڪچهريءَ جو ئي روح هو،
” بي-سيڪٽر“ اڳيان واپسيءَ ۾ ويهڻ!
اڃا ڀي پنهنجا ٽهڪ گونجن پيا،
تون ڏسجانءِ ماضي، ٿئي جي وڃڻ!
انهيءَ منجهه وڻندڙ هُيو درد ڪيڏو،
مذاقن ۾ سنگتين سان هر هر رُسڻ!
اهي ٿَڪَ وڻندا هئا دوست ڏاڍا،
جڏهن ٿيندو هو هاسٽل ڏي ورڻ!
سڀئي پَلَ يادن جا ٿيندا اَمر،
جڏهن ويهندُس تن کي ’بابر‘ لکڻ!
***