هٿن تي جا تنهنجي هي ميندي رَتل آ،
وئي آهي موهي سا منهنجي به دل آ.
تو مُرڪيو هيو منهنجي سامهون اچي،
صدين تي سو حاوي، ازل کان ئي پَل آ.
سڀئي لُڙڪ، ڳوڙها کڻي مان ته موٽيس،
خوشين جو خزانو ته تو وٽ رکيل آ.
اسان مُرڪندي درد دل ساڻ سانڍيو،
پئي ڪين ليڪن ڪڏهن ڪنهن کي ڪَل آ.
ڪٿي ماڻهو پگهريو وڃن ميڻ وانگر،
۽ ڪن جي اڳيان پگهرندو ڀي جبل آ.
***