سهارو ڏئي بي سهارو ڪَيو تو،
سمنڊ هُئين پوءِ ڀي اُڃارو ڪَيو تو!
سڀئي چنڊ تارا کنيا تو سنڀاري،
منهنجي ڀاڳ ۾ هڪ نه تارو ڪَيو تو!
سڀن کي ڏنيون تو سڏي خوب خوشيون،
رڳو مون، روئاري مونجهارو ڪَيو تو!
ڪري مون کي خود کان پري او پيارا!
گهڻو ويجهڙو لوڪ سارو ڪيو تو!
نه ’بابر‘ جي باري ۾ سوچيو ڪڏهن تو،
رڳو پاڻ کي ئي سوڀارو ڪيو تو!
***