اڄ به ڪو درد جي آ سفر ۾ رهيو،
اذيتن ۽ عذابن جي ڀر ۾ رهيو.
ساڻ جنهن ۾ اُماوَس اڪيلائِيُون،
من جو ماڻهو آ اهڙي به گهر ۾ رهيو.
اک کڻي هُن ڪڏهن ڪينَ مونکي ڏٺو،
هونءَ ته هر ماڻهو هُن جي نظر ۾ رهيو.
ٻاهرين کي سنڀالي به سگهندو اُهو؟
بُت محدود جيڪو مندر ۾ رهيو.
سمنڊ ڀي ڪينَ سمجهي سگهيو آ ڪڏهن،
درد موجود پر هر لهر ۾ رهيو.
هر سِتم تنهنجو مُرڪي آ ’بابر‘ سَٺو،
ڪينَ ڪُڇيو عمر ڀَر صبر ۾ رهيو.
***