ڪُئسٽِ
مون کي تو ته ڏنا ”مِٺي“! پيارا دوست گهڻا،
سُندر ۽ سهڻا، اندر ۾ اُجرا سڀئي.
***
خوشيون تو مون کي ڏنيون، دوست ڏنا دلدار،
ڪڏهن ڪجراريون اکيون، جن ۾ ڪئين اِسرار،
مون کي اڄ ڀي پيار، انهن سان آهي گهڻو.
***
ڪڏهن اوجاڳا گهڻا، ڪڏهن نيڻن، مَنڌَ،
ڪڏهن ”پُوائنٽ“ ۾ شهر، ڪڏهن پنڌ ئي پنڌ،
نيٺ اهي سڀ رَند، رهجي ويندا ياد ۾.
***
تو ئي آزادي ڏني، تو ئي زندگي،
ملي توکان ”ورسٽي“! خوشي ئي خوشي،
دوست مليا دلبر سڀئي، تن جي دوستي،
ڪئي آ روشني، روڳي منهنجي روح ۾.
***
تو ئي آهي ورسٽي! جِيوَن سنواريو،
من ۾ تو ٻاريو، ڏِيئو منهنجي ڏات جو.
***
پنهنجي جيءَ ۾ تو سدا، سڀ کي رهايو،
تو وٽ فرق نه ڪو هُيو، پنهنجو پرايو،
واهه جو نڀايو، اسان سان هر حال ۾.
***
ڪئمپس تنهنجي زندگي، ڪيڏا عجب رنگ!
سدا منهنجي سنگ، تنهنجا ڏينهن ۽ راتيون!
***
رهندي منهنجي روح ۾، سدائين ”سي. ايل“،
پڙهائيءَ سان گڏ هئا، دل وارن جا ميل،
ڪامريڊن لئه جيل، هوندي هُئي هر وقت جا.
***
رهندو مون کي ياد پڻ، سدا ”بي سيڪٽر“،
توڙي جو لڳندو هيو، ڪڏهن ڪڏهن چڪر،
تون آن منجهه اندر، ڪنهنجي نيڻن جيئن اڃا.
***
پيارو آهي تو جيان، تنهنجو ”اي سيڪٽر“،
ڪئمپس ڇا ته سُندر، تنهنجي آنچل جيان لڳو!
***
تنهنجي هر هاسٽل، رچيل آهي روح ۾،
جن ۾ گذريا ڪيترا، ٽهڪن وارا پَل،
جن کي منهنجي دل، ڪين وساري ٿي سگهي.
***
وڻندڙ سڀئي ”هاسٽلون“، ليڪن ”بلاڪ ڊي“،
جنهن ۾ خواب ڏٺا هُيم، ”ڪمرو ڏهون“ ٿي،
جرڪي پيو ٿو جي، تنهنجي سارن سان اڃا.
***
• ڪُئسٽِ: (QUEST) قائدعوام يونيورسٽي آف انجنيئرنگ سائنس ائنڊ ٽيڪنالاجي.
سدا رهندا ياد ۾، ڪامريڊن جا ڪم،
ڪڏهن جهيڙا بي سبب، ڪڏهن چرس چلم،
ڪيڏا بي رحم، رحم نه ڪيئون پاڻ تي.
***
رهندي سارن ۾ سدا، يارن-گڏجاڻي،
ڪيڏي انوکي هُئي، قربن ڪهاڻي،
اکين ۾ پاڻي، کِلندي ايندو هو تري.
***
کسجي ويندا اوچتو، مون کان ٽهڪ سڀئي،
مون کي ڪل نه پئي، ڪئمپس ڪا سپنو هُئي!
***
سڀ ڪجهه کسجان وقت تون، پر نه کسجان يار،
جن سان اَٿم جوڙيو، انوکو سنسار،
تنيهن سڄڻن سار، جُڙيل رهندي جيءَ سان.
***