ڏيئو هاڻ وِسائي ڇڏ!
سجني سڀَ ڀُلائي ڇَڏ!
ڪو ڀي ايندو هاڻ نه هِتِ،
دل کي تون سمجهائي ڇَڏ!
منهنجي ايڏو ويجهو آنهه،
دل سان دل ملائي ڇَڏ!
هر ڪنهن خُوب جَلايو آهه،
تون ڀي جان جَلائي ڇڏ!
***
شاعري
ڪئمپس ڪَجراريون
هي ڪتاب ”ڪئمپس ڪجراريون“ خوبصورت شاعر بابر جاگيراڻيءَ جي غزلن جو مجموعو آهي. بابر جاگيراڻي شاعريءَ سان لئون نڀائيندي شاعريءَ جي جهول ۾ پنهنجي زندگي جي جذبن، احساسن، خيال، اُمنگن، ٽهڪن، لڙڪن، دوستن، محبوبائن جا عڪس ڪويتا جي ڪئينواس تي چِٽڻ ۾ ڪامياب نظر اچي ٿو.
- 4.5/5.0
- 2544
- 842
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- بابر جاگيراڻي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ترتيب
- ڪئمپس ڪَجراريون
- ڪتاب جا حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران :
- اداري پاران
- ڪئمپس ڪجرارين جو ڪمال
- ٽُڪ جي رِليءَ جهڙي شاعري
- شاعر پاران
- غـزل
- ڪو ته اهڙو زندگيءَ جو پَل هُجي،
- مان غمن جي رهيس سفيني ۾،
- هر پهر جنهن کي مون پئي سنڀاريو،
- منهنجو مُحسن حقيقت ۾ انمول هو،
- ڪو ته روڪي ڀلا ياد جي هير کي.
- ڪنهن ڪَوِيءَ جي حسين ڏات آهي،
- تو اچڻ آ ڇڏيو شام جو،
- سُکَ مون کي مليا نه ساهيءَ ۾،
- سوچن جو هڪ محور ناهي،
- اسان جي وفا کي نه سمجهي سگهيو ڪو،
- سنگ تو زندگي نُور ٿي،
- مان غمن ۾ رڳو پَليو آهيان،
- درد سارا دُکي ٿا پَون،
- تو جو اَڇو لِباس پاتو آ،
- ڇاهه ويران جي آشيان آهي؟
- مان ٻُڏان ٿو پيو درد جي سِير ۾،
- سونهن سندءِ سُرهاڻ الڳ ئي!
- ڪِٿي مون کي منهنجا نه سمجهي سگهيا،
- ڪجهه ڏُکن ساڻ ڀي گهار تون!
- سوچ رکن ٿا ڪاري سڀئي!
- منهنجي سائنڻ سَکي، تون نه وڃجان ڇڏي!
- دوست ساڳيا ڪٿي رهيا آهن؟
- ڪو ڇڏي آ ويو راهه ۾،
- تو چَپن تي ڏني مِٺي آهي،
- مان هميشه رهيس تنهنجي ئي سار ۾.
- ڪيڏي وڻندڙ آهي ويل!
- رات هُن سان رهان، چنڊ جو خيال آ،
- اُڀ ۾ هيڪل ئي جيئان ها،
- جيڪو هردم ڪندو وفا آهي.
- جنهن وقت تو هُئي ڦيري، پنهنجي نگاهه سانئڻ!
- اڄ به ڪو درد جي آ سفر ۾ رهيو،
- تون ته شاهڪار ڪو غزل آهين،
- دل ۾ آهين تون دم وانگر،
- فرق ڪيڏو وڌيو رَويَن ۾!
- توکي ماڻي سگهيو نه آهيان مان،
- دل تي سوار پيار جو هر پَل جُنون آ،
- ڏيئا جيئن ڏيئن مان جَلندا رهيا،
- قوم کي هاڻي کپي ٿو حوصلو،
- زمانا! هي ڪهڙو غضب ٿي ويو آ؟
- غم اچو غم اچو!
- ڪينَ اسان سان ڪڏهن ڀي هُو ساڻ ٿيا،
- ڏيئو هاڻ وِسائي ڇڏ!
- مون لئه سنڌَو جا ڪَپَ سُهڻي!
- غم هئا گڏ رات هُئي،
- مون کي هيڪل ڇڏيو ٿي،
- ڪر ڪا واهر اچي، سج لهندو وڃي،
- ڊسمبر، مان ۽ تنهائي!
- تنهنجي ٻانهن ۾ اچي زندگي ملي آهي،
- توسان گڏجي هلڻ، مان چاهيان ٿو،
- منهنجي جِيوَن ۾ تنهنجو سدا خال هو،
- درد دل ۾ اَچِي بيٺو،
- ننڊ منهنجي وئي آ ڦِٽي،
- ازل کان جيئن اُڀّ سان گڏ ستارا،
- هوءَ جو وئي آ مِلي مِلي،
- دل جو تنها آهي مندر،
- رات ڪاري هُئي،
- هن سان اهڙي ته آهي مُلاقات ٿي،
- اهڙي لئون توسان لڳي وئي آ پياري!
- سفر درد جو ڇا هي رهندو سدائين؟
- بهارن جي موسم هئي،
- آس اڃا اڻپوري آهي؟
- زندگي آ رُکي ڇا ڪجي، ڇا ڪجي؟
- هٿن تي جا تنهنجي هي ميندي رَتل آ،
- تون جو ماتم وئين ڪائنات ڪري،
- پنهنجو جنهن کي به مون چيو آهي،
- سور سنسار جا ڏس سهون ٿا پيا،
- تو سوا ڏس وڃي رهيو آهيان،
- منهنجي ٻانُهن ۾ تنهنجون ئي ٻانهون هُيون،
- تون جو وئي آن پري پري،
- تون نه ايندينءِ اڃان، روز سوچيان پَيو،
- ڇا ته اَڄ آهي بوند باري ٿي!
- سهارو ڏئي بي سهارو ڪَيو تو،
- يونيورسٽيءَ جي نانءِ
- چئن سالن کان ٿو چاهيندو اچان،
- ڪجهه يادون هتي اڄ ڇڏيو ٿا وڃون،
- لڳي وئي ورسٽي! اهڙي توسان دل،
- روح منهنجو ريجهائيندي آهين،
- اينديون تنهنجون سارون آهن.
- پيارا پنهنجي دوستي ياد ايندي.
- ٻئي هڪٻئي جو ٿي پاڇو رهياسين،
- اِجهو ڪالهه ئي پاڻ آياسين پيارا!
- ڪيڏيون آهن پياريون پياريون، ڪئمپس ڪجراريون!
- الوداع الوداع دوستو الوداع!
- وساريان اُهي ڪيئن مان راتيون سڄڻ!
- تون نه وڃجان ڇڏي، روم روئي چيو،
- ناهي ڪتاب ڪو قلم، مان ڪامريڊ آهيان،
- چئن سالن جي ٿي وئي پُڄاڻي،
- جا به گذري آ تو ساڻ منهنجي گهڙي،
- بــيـت
- سماج
- سَکي
- ڪُئسٽِ
- سنگت
- سِپ پبليڪيشن جا ڇپايل ڪتاب
- بابر جاگيراڻي
سجني سڀَ ڀُلائي ڇَڏ!
ڪو ڀي ايندو هاڻ نه هِتِ،
دل کي تون سمجهائي ڇَڏ!
منهنجي ايڏو ويجهو آنهه،
دل سان دل ملائي ڇَڏ!
هر ڪنهن خُوب جَلايو آهه،
تون ڀي جان جَلائي ڇڏ!
***