سُکَ مون کي مليا نه ساهيءَ ۾،
زندگي گُذري وئي تباهيءَ ۾.
هاڻ مون کي وساري ڇڏجان تون،
هن چَئي آ ڇڏيو آگاهيءَ ۾.
ڍُڪُ پاڻيءَ جو ڪينَ آهي پر؛
ٿي ٻُڏي سنڌ رتَ جِي واهيءَ ۾.
تو به ڄاتو نه ڪڏهن او، سائين!
ڪيترا غم ها دل جي کاهيءَ ۾!
لوڪُ ڪافر چئي رهيو آهي،
پو به ’بابر‘ مَحُو آ ماهيءَ ۾!
***