جا به گذري آ تو ساڻ منهنجي گهڙي،
تنهن ته ارپي ڇڏي هيءَ مون کي خوشي.
مان وِساري ڇڏيندس سڄي عمر پر،
چئن سالن جي وِسري نٿي زندگي.
دوست ڀي دوست منهنجا نه بڻجي سگهيا،
راس آئي نه مونکي ڪڏهين دوستي.
روم چارئي بهارون رهيو هم نوا،
هونءَ ته ظاهر ۾ هاسٽل جي آ ڪوٺڙي.
توکي ڏسندي ئي دل کي ٿي راحت ملي،
زندگي مون کي ارپي ڇڏي عاشقي.
مون سان ناتو جي جوڙڻ ٿا چاهيو ته پو،
يار ’بابر‘ جي پڙهجو پيا! شاعري.
***