سور سنسار جا ڏس سهون ٿا پيا،
ڪيڏي پيڙا ۾ هاءِ! رهون ٿا پيا.
حادثا بارشن جيان وسڻ جو لڳا،
پاڻ ڪنهن گهر ڪَچي جيئن ڊهون ٿا پيا.
سڀ خوشيون پاڻ کان جو رُسي هِن ويون،
هاءِ! دردن سان تڏهين ٺهون ٿا پيا.
خوب ڪوشش ڪيون ٿا وسارڻ جي پر،
ڇو نه ذهنن تان پو ڀي لهون ٿا پيا.
هن گهُري زندگي ڏئي ڇڏي مون کڻي،
موت! توسان به ڪيڏو وهون ٿا پيا.
***