تون جو ماتم وئين ڪائنات ڪري،
روز هڪ خواب آپگهات ڪري.
تو ڏنا سُک سڏي هر ڪنهن کي،
بس وئين منهنجي دُکي ذات ڪري.
سوجهرو ٿي حيات هُئي منهنجي،
تون ته ان کي به وئين رات ڪري.
ٿر جي اُڃ جي ختم ٿئي ان سان،
نيڻ پنهنجا ڇڏيان برسات ڪري.
ڏک تارن کان ڀي گهڻا ٿي ويا،
هِن ’بابر‘ جي حاصلات ڪري.
***