تون جو وئي آن پري پري،
توبِن ڪيئن پو سري سري.
ساٿي ڪين رهيو آ ڪو،
دل ٿي رڙيون ڪري ڪري.
چاهيون جيئن ٻئي هڪ ٻئي کي،
وقت اهو شل وري وري.
گهاوَ اندر جا وڌي ويا،
ڪو ته اچي ير! ڀري ڀري.
ڪيئن مان ٺاريان اندر کي،
باهه پئي ٿي ٻري ٻري.
تو اپنايو ڪينَ ڪڏهن،
تڏهن ٿو ’بابر‘ مري مري.
***