هر پهر جنهن کي مون پئي سنڀاريو،
شخص مون کي انهيءَ آ وِساريوَ!
تون نه سگهندين ٻُڌي دل-ڪٿائون،
ڪيترين اَذيتن ۾ گُذاريوَ!
موت ڀي بيوفا آهه نِڪتو،
زندگي ڇو ته مون کي آ ماريو.
ساکَ ڏيندئي ستارا اسان جي،
رات ڀَر روئي توکي آ ساريو.
وقتُ ٿَڪجي پيو نيٺِ آخر،
تنهنجو رستو مگر مون نهاريو.
خيال جنهن جي کان غافل نه ٿياسين،
تنهن نه پَل ڀي اسان لئه ويچاريو.
***