ڏيئا جيئن ڏيئن مان جَلندا رهيا،
ائين سور، سورن مان ڦُٽندا رهيا.
هُيو ڪو به منهنجو نه سنسار ۾،
مان رُئندو رهيس سارا کِلندا رهيا.
ٻڌو ڪين آڪاس ٻوڙو هُيو،
ستارا سدا سور سَلندا رهيا.
اَڀاڳا هئا ڀاڳَ منهنجا تڏهن
سدا جيڪي مون ساڻ رُلندا رهيا.
نه ٿيا بند تولئه ڪڏهن دل جا در،
نه آئين مگر پو به کُلندا رهيا.
***