ٻئي هڪٻئي جو ٿي پاڇو رهياسين،
مگر چار ئي سال ويجها نه ٿياسين!
تون پنهنجي جهان ۾، مان تنهنجي جهان ۾،
ڪڏهن ڪين هڪٻئي کي سمجهي سگهياسين!
ڪهڙي ڏوهه جي هي سزا آ ملي چَهءُ!
چون پَن ٿا روئي ته ڇالئه ڇڻياسين؟
عجب عشق هو ڪين سمجهي سگهياسين،
ڪري ياد هڪٻئي کي هيڪل رُناسين!
نصيبن ۾ ٿر جي آهن ڪجهه ته بوندون،
اسان سال چار ئي پئي ’بابر‘ سڪياسين!
***