دل جو تنها آهي مندر،
آهه ڪمي بس تنهنجي اڪثر.
خوشي ته هڪڙو ڀيرو آئي،
پو ته رڳو غم آيا هر هر.
ٻاهر ڪيڏو شور شهر ۾،
سانت مگر آ منهنجي اندر.
آتو، آتو آ هر ماڻهو،
آهه ڏُکايل من جو منظر.
تو ئي ٽهڪ سيکاريا ها پر،
تو بن روز روئي ٿو ’بابر‘.
***
شاعري
ڪئمپس ڪَجراريون
هي ڪتاب ”ڪئمپس ڪجراريون“ خوبصورت شاعر بابر جاگيراڻيءَ جي غزلن جو مجموعو آهي. بابر جاگيراڻي شاعريءَ سان لئون نڀائيندي شاعريءَ جي جهول ۾ پنهنجي زندگي جي جذبن، احساسن، خيال، اُمنگن، ٽهڪن، لڙڪن، دوستن، محبوبائن جا عڪس ڪويتا جي ڪئينواس تي چِٽڻ ۾ ڪامياب نظر اچي ٿو.
- 4.5/5.0
- 2542
- 842
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- بابر جاگيراڻي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ترتيب
- ڪئمپس ڪَجراريون
- ڪتاب جا حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران :
- اداري پاران
- ڪئمپس ڪجرارين جو ڪمال
- ٽُڪ جي رِليءَ جهڙي شاعري
- شاعر پاران
- غـزل
- ڪو ته اهڙو زندگيءَ جو پَل هُجي،
- مان غمن جي رهيس سفيني ۾،
- هر پهر جنهن کي مون پئي سنڀاريو،
- منهنجو مُحسن حقيقت ۾ انمول هو،
- ڪو ته روڪي ڀلا ياد جي هير کي.
- ڪنهن ڪَوِيءَ جي حسين ڏات آهي،
- تو اچڻ آ ڇڏيو شام جو،
- سُکَ مون کي مليا نه ساهيءَ ۾،
- سوچن جو هڪ محور ناهي،
- اسان جي وفا کي نه سمجهي سگهيو ڪو،
- سنگ تو زندگي نُور ٿي،
- مان غمن ۾ رڳو پَليو آهيان،
- درد سارا دُکي ٿا پَون،
- تو جو اَڇو لِباس پاتو آ،
- ڇاهه ويران جي آشيان آهي؟
- مان ٻُڏان ٿو پيو درد جي سِير ۾،
- سونهن سندءِ سُرهاڻ الڳ ئي!
- ڪِٿي مون کي منهنجا نه سمجهي سگهيا،
- ڪجهه ڏُکن ساڻ ڀي گهار تون!
- سوچ رکن ٿا ڪاري سڀئي!
- منهنجي سائنڻ سَکي، تون نه وڃجان ڇڏي!
- دوست ساڳيا ڪٿي رهيا آهن؟
- ڪو ڇڏي آ ويو راهه ۾،
- تو چَپن تي ڏني مِٺي آهي،
- مان هميشه رهيس تنهنجي ئي سار ۾.
- ڪيڏي وڻندڙ آهي ويل!
- رات هُن سان رهان، چنڊ جو خيال آ،
- اُڀ ۾ هيڪل ئي جيئان ها،
- جيڪو هردم ڪندو وفا آهي.
- جنهن وقت تو هُئي ڦيري، پنهنجي نگاهه سانئڻ!
- اڄ به ڪو درد جي آ سفر ۾ رهيو،
- تون ته شاهڪار ڪو غزل آهين،
- دل ۾ آهين تون دم وانگر،
- فرق ڪيڏو وڌيو رَويَن ۾!
- توکي ماڻي سگهيو نه آهيان مان،
- دل تي سوار پيار جو هر پَل جُنون آ،
- ڏيئا جيئن ڏيئن مان جَلندا رهيا،
- قوم کي هاڻي کپي ٿو حوصلو،
- زمانا! هي ڪهڙو غضب ٿي ويو آ؟
- غم اچو غم اچو!
- ڪينَ اسان سان ڪڏهن ڀي هُو ساڻ ٿيا،
- ڏيئو هاڻ وِسائي ڇڏ!
- مون لئه سنڌَو جا ڪَپَ سُهڻي!
- غم هئا گڏ رات هُئي،
- مون کي هيڪل ڇڏيو ٿي،
- ڪر ڪا واهر اچي، سج لهندو وڃي،
- ڊسمبر، مان ۽ تنهائي!
- تنهنجي ٻانهن ۾ اچي زندگي ملي آهي،
- توسان گڏجي هلڻ، مان چاهيان ٿو،
- منهنجي جِيوَن ۾ تنهنجو سدا خال هو،
- درد دل ۾ اَچِي بيٺو،
- ننڊ منهنجي وئي آ ڦِٽي،
- ازل کان جيئن اُڀّ سان گڏ ستارا،
- هوءَ جو وئي آ مِلي مِلي،
- دل جو تنها آهي مندر،
- رات ڪاري هُئي،
- هن سان اهڙي ته آهي مُلاقات ٿي،
- اهڙي لئون توسان لڳي وئي آ پياري!
- سفر درد جو ڇا هي رهندو سدائين؟
- بهارن جي موسم هئي،
- آس اڃا اڻپوري آهي؟
- زندگي آ رُکي ڇا ڪجي، ڇا ڪجي؟
- هٿن تي جا تنهنجي هي ميندي رَتل آ،
- تون جو ماتم وئين ڪائنات ڪري،
- پنهنجو جنهن کي به مون چيو آهي،
- سور سنسار جا ڏس سهون ٿا پيا،
- تو سوا ڏس وڃي رهيو آهيان،
- منهنجي ٻانُهن ۾ تنهنجون ئي ٻانهون هُيون،
- تون جو وئي آن پري پري،
- تون نه ايندينءِ اڃان، روز سوچيان پَيو،
- ڇا ته اَڄ آهي بوند باري ٿي!
- سهارو ڏئي بي سهارو ڪَيو تو،
- يونيورسٽيءَ جي نانءِ
- چئن سالن کان ٿو چاهيندو اچان،
- ڪجهه يادون هتي اڄ ڇڏيو ٿا وڃون،
- لڳي وئي ورسٽي! اهڙي توسان دل،
- روح منهنجو ريجهائيندي آهين،
- اينديون تنهنجون سارون آهن.
- پيارا پنهنجي دوستي ياد ايندي.
- ٻئي هڪٻئي جو ٿي پاڇو رهياسين،
- اِجهو ڪالهه ئي پاڻ آياسين پيارا!
- ڪيڏيون آهن پياريون پياريون، ڪئمپس ڪجراريون!
- الوداع الوداع دوستو الوداع!
- وساريان اُهي ڪيئن مان راتيون سڄڻ!
- تون نه وڃجان ڇڏي، روم روئي چيو،
- ناهي ڪتاب ڪو قلم، مان ڪامريڊ آهيان،
- چئن سالن جي ٿي وئي پُڄاڻي،
- جا به گذري آ تو ساڻ منهنجي گهڙي،
- بــيـت
- سماج
- سَکي
- ڪُئسٽِ
- سنگت
- سِپ پبليڪيشن جا ڇپايل ڪتاب
- بابر جاگيراڻي
آهه ڪمي بس تنهنجي اڪثر.
خوشي ته هڪڙو ڀيرو آئي،
پو ته رڳو غم آيا هر هر.
ٻاهر ڪيڏو شور شهر ۾،
سانت مگر آ منهنجي اندر.
آتو، آتو آ هر ماڻهو،
آهه ڏُکايل من جو منظر.
تو ئي ٽهڪ سيکاريا ها پر،
تو بن روز روئي ٿو ’بابر‘.
***