سنگت
جڏهن هوندي ناهه گڏ، دل واري سنگت،
تڏهن لڳندو آهي ايئن، ناهي ڪٿ محبت،
سڄڻن جي صحبت، سنواري ٿي روح کي.
***
سُکِي جِيوَن ٿي پَيو، گڏجي اَڄ توسان،
خوش، خوش کِلندا آهيون، ٽهڪ ڏئي تون مان،
توکي جي نه ڏسان، ويراني مون کي وڍي.
***
يارن سان گهاريل سدا، رهندا يادن ڏينهن،
جن سان ٿيندا ها ملي، ٽهڪن وارا مينهن،
اهڙا جوڀن ڏينهن، سدا رهندا روح ۾.
***
اهڙا دوست ڏنا خدا، پنهنجن کان ويجها،
جن سان جڙي ويا اٿم، روحن جا رشتا،
جنم، جنم رهندا، ’بابر‘ جي دل ۾ سدا.
***
رهندا منهنجي روح ۾، دوست مِٺا هي سَڀُ،
سُکي رکندن رَبُ، لڳندن ڪوسو واءُ نه ڪو.
***
دوست ملي ويا ايترا، مونکي جو ناياب،
ماکيءَ کان مٺڙا گهڻا، جهڙا گل گلاب.
همدم هم رڪاب، سدا رهندا ساهه سين.
***
وِساريان ڪيئين ڀلا، ”شفقت“ جي شفقت،
جنهن جي خود کان ڀي گهڻي، مون سان آ محبت،
ڄڻ ته ورسٽيءَ ۾ ملي، مون کي وئي جنت،
سٻاجهي صحبت، مون کي ڀاڳن ۾ ملي.
***
ورسٽيءَ جي واٽ تي، مِلي ويو ”آڪاس“،
جنهن منهنجي ڏُک جي ڪئي، روشن، رات اُماس،
ڇڏيئين ڪين اُداس، مون کي اڪيلو ڪڏهن.
***
ڇا ته ڏنو تو ورسٽي!، دوست مِٺو ”اڪرام“،
مِلي جنهن سان ٿو رَسي، اکين کي آرام،
جنهن سان گڏ هر شام، گذاري مون مُرڪندي.
***
ڇا ته ”مزمل“ ويو ملي، ملي وئي محفل،
ڌڙڪيو سيني ۾ سدا، اڪثر بڻجي دل،
ڏکَ سُکَ ۾ هر پَل، پاڇي جيان مونسان رهيو.
***
”حنيف“ ۽ ”محمود“ پڻ، رهيا مون پيارا،
بڻيا سهارا، مشڪل هر ڪنهن وقت ۾.
***
پاڻ ڪَيا گڏجي سَدا، ڪيڏا پنڌ ”نديم“!
سڀني هنڌ ”نديم“! تنهنجي خوشبوءِ ٿي رهي.
***
وِسري سگهندي ڪين ڪي، ”سُندر“ ساٿ سنگت،
ڪيڏا ڏيندو ٽهڪ هو، ”باغي“ هر ساعت،
هو هاسٽل جي ڇِتَ، چوڏهينءَ چانڊوڪي مٿان.
***
توڙي ناهين ”عبد“ تون، اڄ هتڙي مون ساڻ،
سارن جي سُرهاڻ، واسي پئي ٿي واهه جو!.
***