منهنجي سائنڻ سَکي، تون نه وڃجان ڇڏي!
مان ٿي پوندس دُکي، تون نه وڃجان ڇڏي!
هي حياتي ٿي سُونهين تنهنجي سُونهن سان،
رهندي تو بن رُکي، تون نه وڃجان ڇڏي!
روئي مَنڇر چيو: ”نيٺ ڪاڏي وئين؟
دور ديسي پَکي، تون نه وڃجان ڇڏي!
سوکڙي پيار واري ٿي سُڏڪي چوي؛
سيف ۾ مون رَکي، تون نه وڃجان ڇڏي!
مشڪلن سان ذرو پيار ماڻيم مگر:
دل آ ’بابر‘ بُکي، تون نه وڃجان ڇڏي!
***