مان هلڪڙو
”ڇا پيو ڪرين؟“
”ڪالم پيو لکان“
”ڇڏ يار، پوءِ کڻي لکجانءِ.“
”ٽن ڪلاڪن کان سامهون وارو نوجوان ڪالم جي انتظار ۾ ويٺو آهي. وڃي پريس ۾ ڏيڻو اٿس.“
”ٽن ڪلاڪن کان!“
”ها، ٽن ڪلاڪن کان.“
”تون ٽن ڪلاڪن ۾ ڪالم لکندو آهين؟“
”ڪنهن ڪنهن وقت ڇهن ڪلاڪن ۾ به لکندو آهيان.“
”ڇو، ايڏي دير ڪيئن ڪندو آهين؟“
”بس، ٿي ويندي آهي.“
”چڱو، هينئر ته ڪالم کي ڇڏ، مان ڪو روز روز ٿورئي ٿو اچان.“
”پر، هو نوجوان-“
”ڪجهه دير وڌيڪ انتظار ڪيائين ته مري نه پوندو. ها، هاڻي ٻڌاءِ، ڪهڙا حال چال آهن. ملڪ جي سياست ڇا ٿي چوي؟“
”يار، پنجن منٽن ۾ ڪالم لکي وٺـندس، بس فقط پنج منٽ.“
”ميان، مان به پنج منٽ ويهڻ آيو آهيان، پنج ڪلاڪ نه.“
”يار ناراض نه ٿيءُ فقط - - -“
”گهر ۾ ڪالم ڇو نه لکندو آهين؟“
”عام حالتن م گهر ۾ ئي ڪالم لکندو آهيان، پر جڏهن هنگامي حالتون پيدا ٿي پونديون آهن، تڏهن هتي اچي ڪالم لکندو آهيان.“
”اسلام عليڪم، اڙي ڦندڻ، تون به هتي ويٺو آهين ڇا!“
”ها، هتي ويٺو آهيان، پر هيءُ خانصاحب ڪالم پيو لکي، منهن ڏيئي نٿو.“
”اڙي منهن ڇو نه ٿو ڏئين ڦندڻ کي؟“
”يار فقط پنجن منٽن ۾ ڪالم لکي وٺندس، ۽ ان کان پوءِ توهان کي منهن ڏيندس. مطلب آهي ڪچهري ڪندس.“
”ڀلا ٻڌاءِ ته سهي، هوءَ تو واري خاص صلاحڪار، يعني چيف ائڊوائيزر ڪيڏانهن ويئي. اڄ ڪلهه هن جو ذڪر نه ٿو ڪرين؟“
”پنجن منٽن ۾ ڪالم پورو ڪري وٺان پوءِ سمورو احوال ڏيانءِ ٿو.“
”سنڌو ڪير آهي؟“
”ساڍن ٽن ڪلاڪن کان ڇوڪرو ڪالم کڻي وڃڻ لاءِ انتظار ۾ ويٺو آهي، پريس ۾ به انتظار هوندو.“
”انتظار، انتظار! اسين ڪو گهر کان واندا آهيون ڇا! هل ته هلئون ڦندڻ. هيءُ ته ڏينهون ڏينهن هلڪڙو ٿيندو پيو وڃي.“
مان چپ . ■
1972