چورن مٿان مور
اسان جي دوست، سڄڻ ۽ ساٿيءَ سعديءَ جي چوري ٿي وئي آهي. چور سندس گهر مان ريڊيو. ٽيپ رڪارڊ، رڪارڊ پليئر، زيور، ڪپڙا ۽ ڪتاب ٻوهاري ويا آهن. سعديءَ پوليس ۾ رپورٽ ڪئي آهي. خدا شل کيس هينئر پوليس کان امان ۾ رکي.
هڪ دفعي اسان جي پياري دوست عامل ڪامل صحافي ڦندڻ جي چوري ٿي ويئي هئي. چور وڏا شاهينگ هئا. ڦندڻ پليٽ ۾ پڪوڙا ڍڪي رکيا هئا. چور ويندي ويندي پاڻ سان پڪوڙن جي پليٽ به کڻي ويا. ڦندڻ ڊوڙ پائي پوليس ٿاڻي تي وڃي رپورٽ لکائي آيو. شام جو هڪ سپاهي سندس گهر تي آيو ۽ پوءِ هيٺين قسم جي گفتگو ٻنهي جي درميان هلي.
”اسلام عليڪم.“
”وعليڪم اسلام.“
”اسان ٻڌو آهي ته توهان جي چوري ٿي آهي.“
”مون ٿاڻي تي رپورٽ لکائي ڇڏي آهي.“
”مان پڻ ان سلسلي ۾ آيو آهيان.“
”حڪم ڪريو.“
”اڄ رات صوبيدارصاحب جانچ تي اوهانجي گهر ايندا.“
”ڀل اچي، مان گهر تي ئي هوندس.“
”صوبيدار صاحب رات جي مانيءَ ۾ ڪڪڙ پسند ڪندو آهي.“
”ڪڪڙ مونکي به وڻندو آهي، پر مان کائي نه سگهندو آهيان.“
”جانچ ڪندي صوبيدار صاحب کي جيئن ته ڪافي دير ٿي ويندي، تنهن ڪري ماني توهان وٽ ئي کائيندا.“
”صوبيدار صاحب ماني مون وٽ کائيندو!“
”ها. پر اهو اڪيلو نه هوندو. مشير نامي لاءِ ٻه مشير، ٻه اي ايس آءِ ۽ ٻه سپاهي پڻ صوبيدار صاحب سان گڏ هوندا.“
”هو سڀئي ڪڪڙ پسند ڪندا آهن؟“
”ها. گولڊ ليف سگريٽن جا اٺ پاڪيٽ به گهرائي رکجانءِ.“
”گولڊ ليف سگريٽ!“
”جاني واڪر، بليڪ ڊاگ يا واٽ 69 جون ڇهه بوتلون به گهرائي وٺجانءِ.“
ڦندڻ پنهنجيءَ پيشانيءَ تان پگهر اُگهيو.
سپاهيءَ چيو،”صوبيدار صاحب صبح کان هڪ ٽيڪسي ڀاڙي تي ڪندو آهي ۽ رات جو جنهن به فرياديءَ جي دانهن ٻڌڻ ۽ جانچ ڪرڻ ويندو آهي، تنهن کان ٽيڪسيءَ جو ڀاڙو ڀرائيندو آهي. ڀاڙو وڌيڪ نه هوندو آهي. بس اهو ئي ڪو ٻه اڍائي سئو رپيا ٿيندو آهي.“ ٭
مونکي خبر ڪونهي، ته سعدي به اهڙي دلچسپ تجربي مان لنگهيو آهي يا نه. منهنجي دعا آهي ته خدا شل کيس چورن بدران پوليس کان امن ۾ رکي.
اتفاق سان ڦندڻ جو سامان لڀي پيو هو. صوبيدار صاحب کيس پوليس اسٽيشن تي گهرايو. اتي جيڪا گفتگو هلي سان هن ريت هئي.
”ڇا هي ٽيپ رڪارڊ توهان جو آهي.“
”ها، ها صوبيدار صاحب. اهو ٽيپ رڪارڊر منهنجو آهي.“
”پڪ؟“
”بلڪل پڪ سائين.“
”هن ٽيپ رڪارڊر جي تو وٽ رسيد آهي؟“
”نه سائين.“
”هن ٽائيپ رڪارڊر جي رسيد تو وٽ ناهي!“
”نه سائين.“
”پوءِ هيءُ ٽيپ رڪارڊر توکي نه ملندو.“
”ڇو سائين.“
”ڪهڙي خبر چوريءَ جو هجي.“
”پر سائين. . . .“
”۽ هيءَ ڪينن جي ڪيميرا به توهان جي آهي؟“
”ها سائين.“
”هن ڪيميرا جي رسيد اٿئي؟“
”اها ڪيميرا مون جاپان ۾ ورتي هئي.“
”جاپان ۾ ورتي هيئه يا چين ۾. ان سان اسان جو واسطو ناهي. هيءَ ڪيميرا به چوريءَ جي ٿي لڳي.“
مون کي خبر ڪونهي ته سعديءَ کي آخر ۾ ان قسم جي گفتگو سان واسطو پوندو، يا هو پنهنجي چوري ٿيل سامان تان هٿ کڻندو!● ■
1976
● ان دور جا ٻه آڍائي سو رپيا اڄ ڪلهه جي ڏهه پندرهن هزار رپين برابر سمجهي سگهجن ٿا.