بيوقوف ڪبوتر جو موت
مون آفيس جي دريءَ تان ٻاهر نهاريو.
بندر روڊ جي ٻئي پاسي، سيشن ڪورٽ جي بلڪل سامهون، هڪ مئل ڪبوتر بجليءَ جي تارن ۾ اُبتو لٽڪيو پيو هو.
مان مئل ڪبوتر ڏانهن ڏسي رهيو هوس.
اسان جو عامل ڪامل صحافي دوست ڦندڻ، منهنجي ڀرسان اچي بيٺو. پڇيائين،” سيشن ڪورٽ جي بلڊنگ ڏانهن انصاف لاءِ پيو واجهائين ڇا؟“
مون کيس جواب نه ڏنو. مئل ڪبوتر ڏانهن ڏسندو رهيس.
ڦندڻ چيو،”سيشن ڪورٽ جي بلڊنگ پٿر مان ٺهيل آهي. مضبوط آهي. يقين ڪر، تنهنجي مٿي ٽڪرائڻ سان کيس لوڏو نه ايندو.“
مون ڦندڻ جي ڪلهي تي هٿ رکيو، هن ڳالهائڻ بند ڪري ڇڏيو.
مون ڳالهايو. چيم،”سيشن ڪورٽ جي سامهون بجليءَ جون تارون ڏسين ٿو؟“
ڪجهه حيرت سان وراڻيائين، ”ها.“
مئل ڪبوتر ڏانهن نهاريندي چيم،”بجليءَ جي تارن تي هڪ مئل ڪبوتر اُبتو لٽڪيل آهي.“
”ڪا وڏي ڳالهه ناهي.“ ڦندڻ چيو،”جيڪي ڪبوتر شاڪ لڳڻ سبب مري ويندا آهن، سي بجليءَ جي تارن تي ابتا لٽڪي پوندا آهن.“
مان دريءَ وٽان هٽي ويس. ڪمري جي ڪنڊ ۾ رکيل ڪتابن جي شيلف وٽ وڃي بيٺس، جنهن تي پراڻين اخبارن جا ويڙهوٽا سٿيا پيا هئا.
ڦندڻ دريءَ ڏانهن پٺي ڪري ڇڏي، اُتان ئي ڳالهائيندي چيائين، ،”جيڪڏهن تون اِهو سوچي رهيو آهين، ته ڪبوتر مرڻ کانپوءِ ابتو ڇو ٿي پيو، ۽ سبتو ڇو نه رهيو، ته پوءِ اهو معاملو ڪجهه ڪجهه غور طلب آهي.“
ڦندڻ، پوءِ هڪدم منهن ورائي دريءَ کان ٻاهر، مئل ڪبوتر ڏانهن ڏسڻ لڳو.
مان ڪرسيءَ تي ويهي رهيس. ڪجهه دير تائين ٻاهر نهارڻ کان پوءِ ڦندڻ دريءَ وٽان هٽي ويو. ۽ منهنجي سامهون ميز تي چڙهي ويٺو. نرڙ ۾ گهنڊ پئجي ويو هوس. ننڍڙو نڪ مٿي ڇڪجي ويو هوس. وڏي ڪنهن سوچ ۾ مبتلا ٿي ويو هو!
پڇيومانس،”مئل ڪبوتر کي حلال ڪرڻ جي ترڪيب پيو سوچين ڇا؟“
خيالن جو سلسلو ٽٽي پيس. منهنجي سوال تي مـٺيان لڳس. چيائين،”ميان، تنهنجي باري ۾ پيو سوچيان.“
”منهنجي باري ۾؟“
”ها.“
”ڇا ٿيو آهي مونکي؟“
”مون کي خبر ناهي ته توکي ڇا ٿيو آهي.“ ڦندڻ چيو،” پر تون مئل ڪبوتر جي باري ۾ ڇا سوچي رهيو آهين؟“
ڦندڻ جو سوال ذهن جي مقبرن ۾ پڙاڏا ڪرڻ لڳو، ته ”مئل ڪبوتر جي باري ۾ڇا سوچي رهيو آهين؟“
مونکي ڪو جواب سجهي نه آيو، ڪرسيءَ تان اُٿي دريءَ وٽ بيٺس، ۽ مئل ڪبوتر ڏانهن نهارڻ لڳس.
ڦندڻ منهنجي ڀرسان اچي بيٺو. پڇيائين،”ڇا پيو سوچين؟“
دل اُداس ٿي ويئي. چيم،”ڦندڻ، مونکي ائين پيو محسوس ٿئي، ڄڻ ته مان به ڪنهن ڏينهن بجليءَ جي تار تي وڃي ويهندس، ۽ ڪبوتر جو موت مرندس.“
”جنهن نرس توکي کاٻي ٻانهن ۾ چاليهه سيون هنيون هيون، تنهن تنهنجا لاهه ڪڍي ڇڏيا آهن.“ ڦندڻ کليو. چيائين،”ڪبوتر بيوقوف هيو. بجليءَ جي تارن تي ويهي مري ويو. چنبن تي رٻڙ چاڙهي ڇڏي ها، ته جيڪر اُبتو ٿي نه مري ها.“ ■
1974