دوها
ڪوئل ڪنهن لئه ڳائي ٿي، سو ڇاسمجھن نادان.
پنهنجا خواب فقيرن جهڙا چَتيون چَتيون ويس
دردن جي ڪوهيڙي ۾ آ ڌنڌلو سارو ديسُ.
پيارُ ورهائي پريت نپائي ٿيڻو آ انسانُ
جيسين واگھُه اندرَ ۾ جاڳي تيسين مان حيوان.
دنيا جي نظرن ۾ سستا، سچا سڀُ جذبا
وايون گيت غزل هي آهن شاعر جا تحفا.
سوچَ ته آهي گهرو ساگرُ جنهن جو انتُ نه پارُ
پنهنجي ئي تخليق تي ويٺو سوچي سرجڻهارُ.
ڪوتا جي ڳولا ۾ ٿياسي مُرڪ ـ نگر کان دُور
ڏات اسان تي ڇانوَ نه ڪَئي پر نانوَ ٿيا مشهور.
پيرين اُگھاڙي پنڌِ ويو پئي، ڪنهن نه سُڃاتو پيارُ
جسمن جي چانڊوڪي ڳولي مايا جو سنسارُ.
وقت آهي وارياسو سپُنو پنهنجا گھايل نيڻَ،
ڪنهن کان خُوابَ اُڌارا گُهربا ويڙهي ويندا ويڻَ.
ادبي سماجي ميڙن ۾ هڪ ريت هلي آ هاڻِ
هرڪو ماڻهو پاڻ ڪري ٿو پنهنجي ئي آکاڻ.
روڊ ڪناري سُمهندڙ ماڻهو روز لهن ٿا خُوابَ
ڏُک جي سرحد ويجھو آهن مُرڪن جا ته گُلاب.
ٿڌِ اڳيئي آهي شاعر ٿڌڙا گيتَ نه ڳاءِ
ٽانڊن جهڙا لفظ لکي تون جذبن کي گرماءِ.
سوچ مُسافر وانگي پنهنجي ڪَوتا مارڳُ رُڃَ
ڪيڏا گيت رچيا سي پو ڀي آهي ساڳئي اُڃَ.
هٿُ هٿن ۾ هوندو پنهنجو ويجھو ايندو ماڳُ
تنها مُشڪل آهي گُذارو جيون پنڌُ اُجھاڳُ.
تُنهنجن پيرن تائين منهنجي پيارَ جو آهي دنگُ
ڌرتي تنهنجيءَ چُنريءَ جو هان آءٌ به هڪڙو رنگُ.
باکَ ڦُٽيءَ جو لات پکين جي ٽلين جو آواز
ماڪَ پنن تي گيت چَپن تي واءُ وڄائي سازُ.
ڪوهيڙي ۾ ديپَ ٻَرن ٿا اچڻين آهين تون
ڇيرون پائي شام نچي ٿي توکي ساريو مون.
اکڙين مان تو گُل هو اُڇليو مُنهنجي جھوليءَ ۾
منهنجي مَنَ جو ٻارُ نچيو هو ڄڻُ ڪنهن هوليءَ ۾.
اجرڪَ جي ڦُلڙيءَ ۾ جيڏي هوندي آهي اَڇاڻ
منهنجي منَ ۾ اهڙو اُجرو پيارُ اوهان جي ڪاڻِ
مان جي آهيان وڻُ ته آهين تون ئي منهنجي ڇانوَ
پيارُ ته آ ڀڳوانُ انهيءَ جا ڪهڙا ڪهڙا نانوَ.
راتِ رُني هُئي تنها ڪڪري ڇوڙي پنهنجا وارَ
پکي به جاڳيا پن به جاڳيا جاڳي پيا ها ڏارَ.
سمُنڊَ ڪنارا چنڊ ستارا دلبر جون نظرون
پيرن کي ڪِتڪايون پائن ريشم جان لهرون.
برکا رُتَ ۾ تنهنجو جوڀن ڄڻُ ڪوئي طوفانُ
نينهن نديءَ ۾ منهنجي ٻُڏڻَ جو آهي ٿيو امڪان.
رڳَ رَڳَ ۾ آ راڳ سمايل منهنجو روحُ رُبابُ
ڳاءِ ته بَنَ ۾ باهه لڳي ڪا مونسان ڪر نه حجابُ.
منهنجي مَن جون ڇوليون تولئه ساگرَ ڏيندءِ ساکَ
اوسيئڙي جي روز ڦُٽي ٿي منهنجي اکين ۾ باکَ.
جَنمن تائين جيئرو رهندو تنهنجو منهنجو پيارُ
تو ڪاڇَي جي ڪُونجَ ته آهيان مان تنهنجو هالارُ.
تنهنجي اُماڻيل ڪارڊ تي آهي چَپن جو نيشانُ
منهنجا چَپَ انهيءَ تي پهچي ڪيڏو ٿيا حيران.
اُڻي اُماڻيو تو جو آهي سوئيٽر پيار منجھان
اُن کي تنهنجي هٿڙن جو مان سپُنو ٿو سمجھان.
ساريون مُرڪون ميڙي تُنهنجي دَرَ تي آءٌ رکان
توڏي ايندڙ دردَن سان مان رستي تي ا ٽڪان.
پاڻَ هٽي وئي دَريءَ تان ۽ رکي وئي گُلدانُ
هر گُلَ ۾ هن جو ئي چهرو ڏسندي مان حيرانُ.
نيروليءَ جي پُٽَ کي پاتل نيرو آهي ويسُ
تُنهنجا نيڻَ به نيرا آهن نيرو پيارَ جو ديسُ.
تو بن هر ڪا محفل ڀاسي مونکي ٿي بنواسُ
تَنَ تي سهڻا ويس ته آهن پرَ آ رُوح اُداسُ.
تنهنجون يادون جيونَ بنَ ۾ مونکي ٿيون رولِن
جوڳي بڻجي گيت هي منهنجا توکي ئي ڳولن.
پيار سِوا هي جيون سارو هڪڙو دوکو آ
درد مليو جو دلبر کان سو درد انوکو آ.
تون جي ايندين مُرڪي پوندي منهنجي گھايل شامَ
شام اندر ۾ اوتي ويندي محبت وارا جام.
پيار ۾ ڪهڙي هارَ اوسائين پيار ۾ ڪهڙي جيتَ
تُنهنجي پيرَن ۾ ته رکيا مون پنهنجا سارا گيت.
سانجھي ٿي آ تون به جھُڳيءَ ۾ پنهنجو ڏيئو ٻارِ
چنڊُ ڪو تنهنجو يارُ ته ناهين تنهن لئه ڪين نهارِ
سُونهن جي ڪائي سانجھي ناهين سچ به ناهين شام
پيار پکيئڙو گھايلُ توڙي اوچي آهي اُڏامَ.
سپُنا ڏيندءِ ساک ته منهنجي تولئه آهي ننڊ
روز اچيو جاڳائن مونکي تنهنجي پيارَ جا گھنڊَ.
ڪيڏو پنڌُ ڪري مان پُهتس تنهنجي دَر اچي
تو پَر ڪين سُڃاتو مونکي نڪتو ساھُ سَچي.
تون به زماني وانگر نڪتين تون به نه سمجھيو پيارُ
منهنجو هَرهڪ جذبو ٿيو آ تو وٽ ئي سنگسارُ.
تو بِن دل اسان جي ٿي ڄڻ خالي ڪو گُلدانُ
ڦُول کسي وئي دنيا ٿي پيو رُوح به ريگستانُ.
روز ڪري ٿو کيڏَ نَوان هي پنهنجي مَن جو ٻارُ
جيئن رُسون ٿا پاڻَ ۾ پيارا تيئن وڌي ٿو پيارُ.
امُن جو جھنڊو اوچو هر هنڌ محبت جا ملهار
هانءٌ نه شل ماڻهوءَ جو ڪاٿي هيسائن هٿيار.
شينهن جيان آ وقت سدائين نئون پُراڻو سالُ
مسڪينن جو ساڳيو آهي هرڻيءَ جهڙو حالُ.
نفرت جي اوندهه جا رهندا ڪٿي نه هاڻي پارَ
گھٽيون اسان جون روشَن رهنديون ڪُڏندا گڏجي ٻارَ.
سکڻي شهرت خاطر ماڻهو ڪيڏو پاڻُ پتوڙي ٿو
سچُ نه آيو سمجھه ۾ هن کي ڪُوڙ پُٺيان پيو ڊوڙي ٿو.
جو نه سُڃاڻي ڪڏهن سگھيو اُلفت جو اُهڃاڻُ
پاپي مَن کي مندر ۾ ڀي ڪيئن ملي ڪلياڻُ.
پنهنجي مَن کي تيرٿ ڪر تون پنهنجي تندُ تپاءِ
سارا روڳَ اندرَ مان اُڇلي محبت کي ڏي جاءِ.
ٻارُ گھِٽيءَ ۾ روئي ٿو پيو ان کي تون پرچاءِ
دينَ ڌَرم جي ڌاڳن ۾ تون اُلجھين ٿو ڇالاءِ.
ڳوٺُ به جاڳي وڻَ به جاڳن، جاڳن ٿا ڌاڙيل
ڪيڏو آهي ڊَپُ هَوا ۾ ٿڙڪن ٿا رابيل.
راتِ رُلي ٿي رستن تي ۽ واءُ اُڏاري پَنَ
سرديءَ ۽ ورديءَ جي ڊَپَ کان هيسيل هيسيل مَن.
گھاوَن جهڙا ديپَ جَلي پيا شام ڀريا سُڏڪا
نانگن وانگي ويا وڪوڙي تنهنجا ئي اُلڪا.
سارُوڻين جي راتِ ٻَري آ مَن ۾ آتشدانُ
تنهنجو پيارُ اچي ڪو بڻجي برفاني طوفانُ.
ڌنڌُلا عڪس اکين ۾ تنهنجا ٽيڙن جي ٽم ٽم
ذهن منهنجي تي صدا رهي ٿي يادُن جي رمجھم.
مايوسين جي مند هَلي وئي هاڻ نه ڪِٿ هيڊاڻ
هيل ته ڦهلي آهي پنهنجي ڳوٺن ۾ ڳاڙهاڻ.