گُلُ ٽاريءَ مان ڇِني پوءِ آڱريون سوچڻَ لَڳيون
سازَ جون تارُون ڇُهي پوءِ آڱريون سوچڻَ لَڳيون.
تنهنجي مُورت ۾ اڃا ڪُجھه رنگُ هو رهجي ويو
بُرشُ ڪاوڙ مان ڀَڃي پوءِ آڱريون سوچڻَ لَڳيون.
تو لکيو ڇاهي اُنهيءَ ۾ بَس اُها هُرکُر رَهي
ڊائري تنهنجي کڻِي پوءِ آڱريون سوچڻَ لَڳيون.
دردُ جي ناهي ته پو هي پيارُ ڇا ۽ سُونهن ڇا؟
خُوابَ خوشين جا اُڻي پوءِ آڱريون سوچڻَ لَڳيون.
بي سبب هي ڪاڳرن تي ڇا نه ڇا لکجيو وڃي
پين سان گڏجي ڊُڪي پوءِ آڱريون سوچڻَ لَڳيون.
ڊَپَ جي ڪنهن ولِ اندر ناهي ڦُٽو گُلُ سچَ جو
ڪوڙ ڏي ٿورو کڄي پوءِ آڱريون سوچڻَ لَڳيون.
گُم ٿيڻ جو آهي خطرو اهڙي گھاٽي جھنگَ ۾
تنهنجي وارن ۾ گھُمي پوءِ آڱريون سوچڻَ لَڳيون.
زندگي توکان سوا ڀي مان گُذاري ٿو سگھان
خط ۾ جملو لکي پوءِ آڱريون سوچڻَ لَڳيون.