سُونهن جي هڪَ سانوريءَ موهي ڇڏيو
واٽَ ويندي ڪامڻيءَ موهَي ڇڏيو.
تُنهنجي ڪاوڙ ڀي لڳي پياري مگر
رنگَ تنهنجي ٽامڻيءَ موهَي ڇڏيو.
رُوپ سڀُ تخليق جا سُهڻا هُئا
مون کي پَر تن جي ڌڻيءَ موهَي ڇڏيو.
نفرتن جي هن وڏي شمشان ۾
پيارَ جي هڪڙي ڪڻيءَ موهَي ڇڏيو.
حُسن جي ميلي ۾ ڪيئي جَل پريون
هُن مگر هڪڙيءَ ڄَڻيءَ موهَي ڇڏيو.
ڄڻُ ته پيرن سان لتاڙي دل وئي
هر ادا سان ناچڻيءَ موهَي ڇڏيو.