اوهان جي اچڻ تي بتيون خُواب ٿيا ها
گُلن جون اوهان لئه پَتيون خُواب ٿيا ها.
جڏهن پائي گَجرا اڱَڻَ ۾ سُتينءَ تون
تڏهن منهنجا تارا ڪَتيون خُواب ٿيا ها.
ننگي پيرين جيونَ اسان کي ڊُڪايو
مگر ڏينهن تَتي جو ڇِتيون خُواب ٿيا ها.
سڄي رات نيڻن ۾ ٽانڊا ٻريا ٿي
چِکيا تي جليا جي سَتيون خُواب ٿيا ها.
جڏهن تون ڌڪاريون ته پيرن ۾ تنهنجي
سڀئي منهنجا اُجرا رَتيون خُواب ٿيا ها.
اسان جي اُميدن جي ڦاٽل وڳي تي
ٿوري وقت لئه ڄڻُ چَتيون خُواب ٿيا ها.
جڏهن ڄارَ اوندھ وطن ۾ اُڻيا ٿي
تڏهن پوءِ اسان جا بتيون خُواب ٿيا ها.