مُنهنجي گيتن راتِ مونکا ٿي پُڇيو
شاعريءَ مان توکي آخر ڇا مِليو.
تُنهنجي آڏو لفظَ اوندهه ٿي ويا
ماٺِ جو ڪمري ۾ ٿي ڏيئو جَليو.
وڻَ سڀئي سُڏڪن ۾ پئجي ها ويا
گيتُ ڪوئل هو جڏهن آلاپيو
دل به تُنهنجي شهر جي ديوار جيان
هرڪو پنهنجو پوسٽر هڻندو رهيو.
روحَ ۾ سَوَ رنگَ ٿا جاڳي پَون
شاهه! توکي مون جڏهن آهي پڙهيو.
مان اکين جي سمُنڊ ۾ٻڏندو رهيس
ڪيترو مونکي ڪنارَن ٿي سڏيو.
تُنهنجي وارن ۾ لڳل جو گُلُ هو
سادگيءَ مُنهنجي مَٿان ڄڻُ ٿي کليو.