دل جي ڌرتي ٿُوهَرن جا سلسلا
دردَ جا گُذرن ٿا ڪيئي قافلا
ڏُک نٿو هاڻي ٿئي ڪنهن ڳالهه تي
پاڻَ سان ڏاڍا ٿا هِن حادِثا.
دُور ڪنهن سُرندو وڄايو ٿي ڪِٿي
ڄڻُ ته سُڏڪا ٿي ڀريا ٿَر جي هَوا.
مارئيءَ جو کوُههُ آهي ويو سُڪي
۽ عمر جي محل ۾ هِڪُ سَمُنڊُ آ.
پارڪَر جي مورَ جي هر دانهن ۾
روپلي جي روحَ جي آهي صَدا.
ڪنهن ٻُڌايو ڪينَ تُنهنجو ڏسُ پَتو
مُون ته روهڙيءَ ۾ڪَئي تُنهنجي پُڇا.
پاڻَ ڪڪرن کي روئارڻ چاهيو
موٽَ ۾ پنهنجن اکين ۾ لُڙڪ ها.
ناهي ڪو افسوس مونکي زندگي!
دوستَ جَي مونکي سُڃاڻن ڪينَ ٿا.