ڪنهن سَمي ساهن ۾ هڪڙي سانوري هوندي هُئي
خوابَ ها پاڳل سڀيئي دل چَري هوندي هُئي.
هُن جي آڏو استعارا سڀُ هوندا ها شرمسار
هن جي گھرَ ۾ ڄڻُ ته ٻانهي شاعري هوندي هُئي.
هُوءَ اکين سان هُئي ڪندي منهنجي سَدائين آجيان
لوڪَ آڏو ظاهري پرَ اوپري هوندي هُئي.
ڪوبه سُڏڪو درُ نه ٿو ڀُلجي ڪڏهن دل جو ٽَپي
اڳُ ته نيڻن جَل هُئا جو جَل پَري هوندي هُئي.
واءُ ۾ رابيلَ جي مهڪار نچندي هُئي جڏهن
اوچتو پوندي کُلي هُن جي دَري هوندي هُئي.
هاڻي لکندي ڇو الائي آڱريون سوچن پيون
وقت هو جو مَسُ قلم ۽ ڊائري هوندي هُئي.
زندگي مونکي مُنجھائي ڪين هئي ڪنهن پَل سگھي
سُونهن جي مون کي سدائين رهبري هوندي هُئي.
موڪلائڻ کان سواءِ ئي هُوءَ جڏهن ويندي هُئي
سا گھَڙي جيونَ جي ڄڻُ ڪا آخري هوندي هُئي.