”آجاؤ آفريڪا“ جي مُهڙ ۾ ڪشور ناهيد پاڻَ بابت لکيو هو
مائُرون فقط روئڻ لاءِ هُونديون آهن.
دردَ جي ڳوٺَ جون شامون
اُداسُ هونديون آهن.
راتيون خوفَ جو استعارو آهن
۽ انهن راتين ۾
لوليون ٻُڌائڻ واريون مائرون
هاڻي ڪونه بچيون آهن
ٻارڙا روئي روئي
پاڻ ئي سُمهي پَون ٿا.
سجُ پوڙهو ٿي ويو آهي
دير سان پهچي ٿو.
ٻارڙن تي اُسَ جو اثر ناهي ٿيندو.
تيز اُس ۾
ڪُهاڙين جي اُڃَ وڌي وَڃي ٿي.
۽ قتل لاءِ هڪُ الزام ضروري آهي
سڀئي الزام انڌا هوندا آهن.
مخالف ڪمزور آهي
ته غيرتَ جو جذبو وڌيڪ اُڀري ٿو.
مائرون فقط روئڻ لاءِ هُونديون آهن
پر، ڪاريءَ جي لاش تي
روئڻ ۽ گُل رکڻَ جي اجازت ناهي.
سردارَ جو سِرُ
دارَ لاءِ منع ٿيل آهي.
سردارَ جي واتَ ۾
ڌَپَ ناهي ٿيندي
پيرن ۾ پٽڪا
هُن کي وڻندا آهن.
قداور وَڻن جُون منڍيون
وڍيون ويون آهن.
ڳوٺ ۾ ڇانوَ مهانگي ٿي وئي آهي.
مُنهنجي پُٽَ کي خطُ لکو
ته جرگي ٿيڻ تائين ڳوٺ نه اچي.