منهنجي منَ ۾ زلزلا ڇو ٿي ڪرين
تُون اکين سان حادثا ڇوٿي ڪرين.
مان ته بڻجي وڻُ نهاريان واٽ ٿو
دير تون ايڏي هَوا ڇوٿي ڪرين.
پيار ۽ سائنس جو ڪهڙو واسطو
تُون تجربا ايترا ڇوٿي ڪرين.
ڪين جي ڪنهن سان نڀائي ٿي سگھين
واعدن کي تون ڳڀا ڇوٿي ڪرين.
هي ته آهي پاڻ ٻن جو مامرو
تُون ٻين سان هي ڪَٿا ڇوٿي ڪرين.
آڱريون ڪُجھه پاڻَ ۾ ڳالهيون ته ڪَن
تون انهن کي ائين جُدا ڇوٿي ڪرين.
گھارِ تنها ڪُجھه ڏهاڙا اي نَدي
تون پکين جا آسرا ڇوٿي ڪرين.
دردَ وانگر پيار ڀي ڀرپُور ڏي
اُلفتُن ۾ مرحلا ڇوٿي ڪرين.