هي بي رنگ جيون رنگا رنگُ چوليون
ڏُکن جي ڏَهر ۾ ٿَريلين جُون ٽوليون.
سياري جُون راتيون اُهي ئي ته ساڳيون
مگر مَچَ ميڙا نه ڳالهيون پروليون.
روئي پاڻَ ئي ٻارَ چُپ ٿي سُمهن ٿا
رهيون يادِ ناهن مگر ڪنهن کي لوليون.
ڪوئي ٻوٽو پوکڻ وڏي ڳالهه آهي
هوٽلَ ۾ ڳالهيون ڪرڻُ يارَ سوليون.
صدين کان سَوالي حَويليءَ جي دَرَ تي
هي معصوم اکڙيون ۽ خالي ڪي جھوليون.
وئي آهي گُم ٿي خبرَ ناهي ڪيڏانهن
اچو مُرڪ پنهنجي اسان گڏجي ڳوليون.
سَدا مهڪ موتئي جي نچندي رهي آ
اسان جي اڱڻَ ۾ ڦٽيون ڪيئي گوليون.
هي ڌرتيءَ جي ٻولي وساري نه ڇڏجانءِ
ڀلي دوست ڪيئي تون ڳالهاءِ ٻولِيون.
وڃَي دل اسان جي ٿي رنگين بڻجي
جڏهن توسان گھاريل اچن يادِ هوليون.
”اڃا سمُنڊ پوڙهو ٿيو ڪين آهي“
ڪناري کي مُرڪي ٻُڌائن ٿيون ڇوليون.