تو سِوا مون کي لڳيون سڀُ اوپريُون
شهرَ تنهنجي جون گھٽيون سڀُ اوپريُون.
ڪوبه چهرو ڪين ٿو پنهنجو لڳي
لفظ لهجا ۽ اکيون سڀُ اوپريُون.
ڪين ڀُلجي ڀي نهاري ٿو ڪڏهن
اُلفتون مون ڏي وڌيون سڀُ اوپريُون.
ساٿُ اوندھ آ ڏنو هر موڙَ تي
ٿيون حياتيءَ ۾ بتيون سڀُ اوپريُون.
ڍنڍَ ٿي مونکان پُڇي مان ڪير هان
ڳوٺ رستا ۽ ٻنيون سڀُ اوپريُون.
دوستن جا دَرَ سڀئي خاموش ها
پرَ کُليون مون لئه دَريون سڀُ اوپريُون.
ڳوٺ اجڙيل ۾ گُذاريم زندگي
رونقون مون لئه رهيون سڀُ اوپريُون.
شاعري مونکي سُڃاڻي ڪين ٿي
ڄڻُ سٽون آهن لکيون سڀُ اوپريُون.