غَزلُ ٿو لِکين ۽ پَرائي زَمين!
نئين ڳول پنهنجي تون ڪائي زَمين.
رُڳو دردَ ئي ٿا ڦُٽن اُن منجھان
اوهان ئي اسان جي سُڪائي زمين.
نه ڳاڙها غاليچا نڪي گُل آهن
اسان دل جي تولئه سَجائي زَمين.
ڏئي خُواب اڱرن جهڙا سانوريءَ
اسان جي اکين جي جَلائي زمين.
اِهو عشق اهڙو ته ظالم آ، جنهن
وطن جي اسان کا ڇڏائي زَمين.
هي رستا هي وڻَ به سَڀئي اوپرا
سِوا تو لڳي ٿي اجائي زَمين.
سڄي عمر ڳولا ۾ گُذري وئي
الائي تو ڪِٿي جي وسائي زَمين.
نه مُرڪون نه ميڙا، نه سهرا، جَمالا
دُکي آهي تُنهنجي ڀٽائي زَمين.
جڏهن ننڊَ ڪنهن کان اَجلُ ٿو کَسي
امڙِ جان سُمهاري اِهائي زَمين.