مايا ڏي سنسارَ جو رستو
پنهنجو آهي پيارَ جو رستو.
ساجَن ڏي جو رستو آهي
سوئي آهي دارَ جو رستو
هيءَ به هڪڙي سوڀَ اٿئي
يارَ لئه وٺجي هارَ جو رستو.
تُنهنجي آئَي ٿي ويو آهي
منَ ـ بَرَ ۾ وڻڪارَ جو رستو.
پٿر ڪنڊا شيشا جنهن تي
دلبَر جي ديدار جو رستو.
مُنهنجون ٻانهُون ڦهليل آهن
تو ورتو انڪار جو رستو.
تُنهنجو نانءُ رکيل آ اُن تي
سارو آ هُٻڪار جو رستو.
عشق سِوا هي کُلندو ناهي
شاعر لئه اظهارَ جو رستو.