سا صَدا ڪاڏي وَئي
ديس ۾ گُونجي هُئي
سا صَدا ڪاڏي وَئي.
جھُومندا ها سڀُ گُلابَ
۽ کجين سمجھي هُئي
سا صَدا ڪاڏي وَئي.
درد لئه ڪوئي دِلاسو
پيارَ جي پونجي هُئي
سا صَدا ڪاڏي وَئي.
راڳَ جي رستي کان جا
ساهه ۾ سهنجي هُئي
سا صَدا ڪاڏي وَئي.
هُئي ته هڪڙي جي مگر
تُنهنجي ۽ مُنهنجي هُئي
سا صَدا ڪاڏي وَئي.
* سرمد سنڌيءَ جي وڇوڙي تي لکيل.