تنوير عباسيءَ جي ياد ۾
[/b](تنوير عباسيءَ جي ياد ۾)
پوپٽ جهڙيون ڳالهيون جنهن جون گُلڙن جو اندازُ
ٻُرندي ٻُرندي ماٺِ ويو ٿي ڪوئي سُريلو سازُ.
کُليل رهيو جو سڀني لئه سو بندِ ويو ٿي دَرُ
ڪيڏو اُداسُ لڳي رهيو آ ”سرمَدَ جو هي گھَرُ“
هُونئن ته هر ماڻهوءَ جو آهي پنهنجو پنهنجو مانُ
مِيرن واري شهر ۾ مشڪل تو جهڙو انسانُ.
تنهنجون هي ساديون تخليقون اُجرا ڄڻُ ته پکي
تُنهنجا شعر پڙهڻ سان پرچَي رُٺَل يارَ سَکي.
موتئي جهڙو ماڻهو جنهن جو پيارَ نگرَ ۾ پيرُ
گُلن سان گَڏُ جنهن چاهيو ٿي ڪَنڊن جو به خيرُ.
ڪڪرن جهڙيون سارُون تنهنجون ڇانوَ سمُورا گَسَ
ڪيڏا تون تنوير ڇڏي وئين ڏاهپَ وارا ڏَسَ.
سونَ مياڻيءَ جهڙيون شامون ڪنهن ٿَي پَلَ ڳڻيا
موکيءَ جي وارن جا گجرا تُنهنجا گيت بڻيا.
جيڪي آ تنوير لکيو سو ٽانڊاڻي جي لاٽَ
سارا رستا ردِ ڪري هن پنهنجي ورتي واٽَ.
سارُوڻين جي سمنڊ مان آئي منَ تي وير چڙهي
”رڳون ٿيون رُبابُ“ او سائين تُنهنجا گيت پڙهي.
توکان پوءِ ساٿي ويڳاڻا هرڪو ٿيو دلگير
مير واھَ جا وَڻَ پُڇن ٿا ڪاڏي ويو تنوير.