پيارَ جي اتهاسَ ۾ ڀوڳيان پيو
ڄڻُ صدين جي تاسَ ۾ ڀوڳيان پيو.
ويجھڙن کان دل پري ٿيندي وڃي
اڻَ ڏٺن جي آسَ ۾ ڀوڳيان پيو.
هَر خوشي خنجر هڻي ٿي آس کي
دردَ جي بنواسَ ۾ ڀوڳيان پيو.
بي سبب توکي روئاري مون ڇڏيو
هاڻِ ان احساسَ ۾ ڀوڳيان پيو.
تنهنجي نيڻن ۾ جو هي مهراڻ آ
مان انهيءَ جي پياسَ ۾ ڀوڳيان پيو.
دُور ڌرتيءَ کان رهڻ جي هي سزا
اجنبي آڪاسَ ۾ ڀوڳيان پيو.