سُونهن وارا دور ٿيندا پي ويا
ڄڻُ سهارا دُور ٿيندا پَي ويا.
تنهنجون ٻانهون منهنجي لئه ڇوليون هيون
پـــــــــر ڪنارا دُور ٿيندا پَي ويا.
ريلَ جي کڙڪين منجھان هُن ڳوٺ جا
سڀُ نظارا دُور ٿيندا پَي ويا.
تو ڏٺو ٿي پيارَ مان مون کي جڏهن
دردَ سارا دُور ٿيندا پَي ويا.
لُڙڪ نيڻن ۾ اچي مُرڪڻَ لڳا
يارَ پيارا دُور ٿيندا پَي ويا.
هُو ٿَري ڪيڏو نه ٿيندو ويو اُداس
ڪڪر ڪارا دُور ٿيندا پَي ويا.