جيڪو مون وٽَ رهجي وَيو توکان ڪِتابُ
تُنهنجون ٿو ڳالهيون ڪري مون سان ڪِتابُ.
جو ڏنو مون دوستَ کي تُحفو ڪري
سو ڪَٻاڙيءَ جي مليو هَٽَ تان ڪتابُ
حادثي ۾ هُو گُذاري ويو ڪَوي
سُڏڪندي هُن جي رهيو ڀرسان ڪِتابُ
هونئن ته منهنجو دوستُ آ پيارو مگر
ڪين ٿو مُرڪي ڏسي تو جيان ڪِتابُ.
ڪيترو صدمو رَسيو دل کي جڏهن
هُن چيو هو: ”ڇا ڪندس هي مان ڪِتابُ. “