تو ڏٺي پيارَ جي ڪا گھٽي ڪانه هُئي
توکي سڀُ ڪُجھهُ هُيو عاشقي ڪانه هُئي.
رات ريشم جيان رُوح تي ڄڻُ لَٿي
ياد تُنهنجي جلي چاندني ڪانه هُئي.
ڪنهن نه ڄاتو ته هُن خودڪشي ڇو ڪَئي
هُن جي جيون ۾ ڪائي چُمي ڪانه هُئي.
تو مِلڻَ وقت اهڙو هو، تاثر ڏنو
ڄڻُ ته توسان ڪڏهن دوستي ڪانه هُئي.
شبنمي شام جا رنگَ چُنريءَ جيان
ڪيئي چهرا هُيا سانوري ڪانه هُئي.
عيد آئي اسان جي اڱَڻَ تي ايئن
دردَ جو رقصُ هو، ڪا خوشي ڪانه هُئي.
تُون ته مُرڪي سڀن ڏي نهاريو مگر
تُنهنجي مُرڪن ۾ پنهنجي پَتي ڪانه هُئي.
ڇو نه سمجھي سگھين پيارُ مُنهنجو پرين
ڳالهه مون جا چَئي سا، ڏُکي ڪانه هُئي.
مُون ته چاهيو پَئي تُون به لکندي رهين
مُنهنجي توڏي چِٺي آخري ڪانه هُئي.
ڳوٺُ سارو ئي پاڳل هُيو هُن مٿان
دل اسان جي رُڳو ئي چَري ڪانه هُئي.