درازن جا دوها
توکي سمجھه ۾ ڪيئن اچي پو سچل جي تخليق
ماڳُ فقيري دُور انهيءَ کان اوندھ جو اسٿانُ
اکَر اکَر ۾ اُلجھي پَئي ٿو قاضيءَ جو ايمانُ.
دل جي ڌرتي ساري ڌوئي اهڙو عشَق اُجار
جيڪو ڀي اظهار ڪرين تون سوئي بڻجي پيارُ.
تُنهنجي هستي سَستي پَستي مايا تي مستانُ
سچل جي واديءَ ۾ ايندو عشق وارو انسان.
مُلان، پنڊت، گُروءَ جو آهي اڻپورو وشواسُ
رُتبن کي ٺڪرائي ڪر تون سچل جو اڀياسُ.
جڏهن درازن ۾ ڪاتاريون گُل هڻي گُذرن
گيڙو رنگ جا پوپٽ عاشق آتڻ ۾ اُڏرن.
مستيءَ مان آلاپي ويٺو راڳي موٽڻ شاھ
مينهوڳيءَ ۾ مُرڪي پئي هُئي سچل جي درگاھ.
سچل جي ساڃاھ جي ڪڏهن ٿيڻي نه آهي مات
فتوى جي خنجر سان زخمي ٿيندي ناهي ڏات.
سڀَ کي آڇي پيارُ اهڙي آ سچل جي ٻولي
تُون به درازن آءُ ڀري وَڃُ گُلن سان جھولي.
دل جي کڙڪي کُلي پوي ۽ گھُلي ڪا ٿڌڙي هيرَ
يڪتاري جي تندُ تپائي سچَلُ ڳاءِ فقير!