دردَن کان لِڪائي هُئي
مون مُرڪ بچائي هُئي.
ڪا ڳالهه هُئي جيڪا
مون کان تو لنوائي هُئي.
ڪنهن ڪونه ٻُڌي ڪوتا
رستَن کي ٻُڌائي هُئي.
ڏسندي ئي پريان مونکي
تو راههَ مَٽائي هُئي
چادَر ۾ کَڻي چنڊَ کي
هُوءَ راتِ به آئي هُئي.
جنهن ۾ نه ذڪر تُنهنجو
سا سِٽَ اجائي هُئي
طوفان جي نيڻن ۾
ڪيڏي ته وڏائي هُئي
هڪڙي ته هُئي جندڙي
سا ڀي ته پَرائي هُئي.